Bilhassa, 8-10 yaş altındaki çocuklar, soyut düşünme hünerlerinin tam olarak oluşmaması sebebiyle gerçekleşen zelzelenin nasıl olduğunu zihinlerinde manalandırmakta zorlanırlar ve bu kavram onlar için hayli meçhul kalır. Meçhul olan durumlar ise çocukları ürkütür, korkularını arttır, kaygılı, inançsız ve dehşetli hissederler. Bu hisler beraberinde, kabus görme, tırnak yeme, alt ıslatma ve içe kapanma üzere hem ruhsal hem de fizikî belirtileri de beraberinde getirir.
Peki, Çocuklarımıza Yaşanılan Bu Afeti Nasıl Anlatabiliriz?
Öncelikle yaşanılan sarsıntı çocuklara mümkün olduğunca yalın ve gerçek bir lisanda anlatılmalıdır. Bu noktada, fazla ayrıntı vermek yahut bu hususla ilgili hiç konuşmamak çocukların başında birçok soru işareti yaratabiliyor. Sarsıntının, yağmur, kar ve öteki hava olayları üzere bir tabiat olayı olduğunu ve ayağımızı bastığımız yerlerin vakit zaman bu sebeple hareket edebileceği biçiminde bir transfer sağlanabilir.
İkinci en değerli adım ise;
Çocukların sarsıntı ile ilgili sorduğu soruların geçiştirilmemesi ve mevzunun kapatılmamasıdır. Bu türlü bir yol izlendiğinde çocuk kendi hayal gücüyle bu sorulara yanıt aramaya başlar ve bu durum çocuğun daha fazla kaygılanmasına sebep olabilir.
‘Çocuklarımızla açık irtibat olmazsa olmaz adımlardandır’
Çocuklarla açık bağlantı kurmak yararlıdır, lakin bu bağlantının ve transferlerin sonlarına da dikkat edilmelidir. Çocuğumuzun yanında bu bahisle ilgili ayrıntılı konuşmalardan, çocuğun daima zelzele ve enkaz manzaralarına maruz kalmasından kaçınılmalıdır. Çocukların, olumsuz imajlara fazla maruz kalması, inanç hissini kıymetli ölçüde zedeleyebilir. Unutulmamalıdır ki bu süreçte çocuğun hissetmek ve duymak istediği en değerli his güvenlik hissiyatıdır.
Çoğu vakit çocuklar, etraflarında gerçekleşen durumları ebeveynlerin reaksiyonlarını gözlemleyerek algılarlar. Bu noktada, atılması gereken bir öteki kıymetli adım ise ebeveynin kendi his durumunu düzenlemeye çalışmasıdır. Elbette, bu durum endişelerimizi ve kederlerimizi büsbütün saklamak gizlemek manasında değil tam aksisi çocuklarımızın hissettikleri bu belirsizlik ve endişenin birlikte tabir edilebiliyor olması manasındadır.
Bir başka yandan, çocukların bu süreçte hissettiklerini sözel olarak söz etmesi bazen mümkün olamayabilir. Bu türlü durumlarda, oyun oynamak, fotoğraf yapmak üzere çocuğun sevdiği aktiviteler, çocuğun kendisini tabir etmesine imkan sağlayacaktır.
Son olarak, kaygının, dehşetin ve belirsizliğin olduğu bu süreçte çocuğunun en temel muhtaçlığı sevdiği birine temas etmek ve yakın münasebet halinde kalmaktadır. Hasebiyle, bu periyotta çocuklarınızla sık sık yakın temaslar kurarak sakinleştirmeyi ihmal etmeyin.
Ülkece yaşadığımız bu sıkıntı süreçte, vefat edenlerimizin yakınlarına baş sıhhati, yaralılarımıza da acil şifalar diliyorum. Umarım, bir daha bu türlü bir afeti yaşamayız.
Kaynak: (BYZHA) – Beyaz Haber Ajansı
